Een interview van advocaat Griet Cnudde werd onder de titel
“Met mij als
minister zouden er dubbel zoveel festivals zijn” gepubliceerd in De
Standaard van vandaag (Ann-Sofie Dekeyser, De Standaard, 15/02/2014).
Enkele uittreksels, vermoedelijk nuttig in de context van onze mede-eigendom, over het recht om voor zijn mening op te komen:
We leerden haar vorig jaar kennen toen ze in naam van zes buurtbewoners een klacht indiende tegen de Antwerpse Sinksenfoor en haar slag thuishaalde. Nu willen omwonenden van de Brusselse kerstmarkt Winterpret ook dat ze hen verlost uit hun lawaaierige lijden en verdedigt ze de misnoegde buren die niet willen weten van de XL-versie van het immens populaire technofestival Tomorrowland.
...
Ze worden toch niet verplicht mee te dansen?
‘Neen, maar hun basisrechten worden beknot: hun nachtrust en hun woongenot. Alleen omdat zij in de minderheid zijn tegenover de feestvierders, worden ze niet gehoord. Men stigmatiseert en brandmerkt die minderheid waardoor ze monddood wordt gemaakt. Dat druist regelrecht in tegen de universele rechten van de mens.’
...
Is het niet de betrachting van een advocaat om zoveel mogelijk in de wacht te slepen voor zijn cliënt?
‘Neen, want dat wreekt zich. Dan is de kans groot dat hij daar een jaar later opnieuw staat.’
Dreigen pretbegeleiders die een compromis verkiezen, met een kortgeding om een dancefestival niet te laten doorgaan? …
‘Nogmaals, ik ga niet in op concrete evenementen. Maar natuurlijk is het zo dat als de tegenpartij niet wil overleggen, ik niet op de grond ga liggen bloeden. Dan pak ik het ganse menu: voorgerecht, hoofdgerecht en nagerecht. Omdat je zo het maximale aantal jokers op zak hebt om achteraf te onderhandelen.’‘Het mooiste voorbeeld is de Sinksenfoor. Jaren hebben we geprobeerd te praten, men wilde niet luisteren. Dus hebben we de soep heet opgediend en heet laten uitdrinken. We hebben van de rechtbank verkregen dat de kermis al sinds 2013 niet meer op de Gedempte Zuiderdokken mocht staan, en dat ook de parking met meer dan 1.700 plaatsen moest verdwijnen. Toch hebben we het niet zo hard gespeeld. We zijn opnieuw naar de tegenpartij gestapt: “En, wil je nu nog niet praten?” Dan krijg je een heel andere dynamiek en is men ineens wel bereid zaken te forceren en een tussenoplossing te zoeken. Omdat ze met hun rug tegen de muur staan en zich dan wel electoraal kunnen verantwoorden. Het is dus niet omdat je veel krijgt, dat je het ook moet nemen. Ik kijk liever of ik kan ruilen, zoals kinderen dat doen, ze vertrekken aan de deur met een ei en komen weer thuis met een halve wasmachine.’
…
